Beste volgers, lieve ouders, met de jongens en meiden gaat
het prima. Soms slapen ze laat, soms zeuren ze een beetje om hun moeders, maar
het is nog te doen. Denk alvast aan de ontmoeting zaterdag as. Dat gaat wat
worden…..! Nu gaan we eerst nog een paar dagen hard werken.
De nieuwe werkweek begint weer dus vroeg uit de veren.
Iedereen op tijd, nieuwe energie na de rustdag. Om 07.45 uur zaten we alweer
aan de gebakken ei met spek. Bakje koffie of thee erbij.
Na de gebruikelijke opening werd het werk verdeeld: het
jeugdhonk moest van binnen afgelakt worden, het hekwerk moet verder afgewerkt
en het huisje in de wijk verder afgebouwd worden.
De zon stond alweer mooi aan de lucht zodat de eerste
zweetdruppels al snel langs de gezichten naar beneden dropen.
Bij het huisje in de wijk zijn de beide gevels met veel pas
en meetwerk helemaal af gemaakt. De overstek is ook helemaal afgetimmerd en de
spleten verder gevuld met pur. Ook het raam zit er in. Aan de buitenzijde is er
ook hard gewerkt: de emmers stuc waren niet aan te slepen…. Ook aan de
binnenkant is het stucwerk begonnen. Intussen is ook de vlag in de top gehesen
(zie foto’s) We wilden nutroma in de nok, maar het is een friesche vlag
geworden….
De werksfeer op het terrein van Charis is dan heel anders.
Geen Roma’s, geen luchtjes, spullen bij de hand. Het eerste stuk hekwerk van 40 meter is nu klaar. Het
ziet er daardoor allemaal een stuk beter uit.
Morgen kunnen we beginnen met een ander stuk.
Elise en Judith zijn aan het jeugdhok bezig geweest.
Opruimen en aflakken. Dankbaar werk. Robbert is dan voor het zwaardere,
technischer werk.
Om 13.00 uur werd het harde werken onderbroken door een
goeie lunch in het gebouw van stichting Charis.
De helft van de groep is daarna met Henk vd Lingen met een
busje naar de vuilnisbelt net buiten de stad gereden. Onlangs is er een
Roma-wijk plat gewalst om plaats te maken voor nieuwbouw. Al deze mensen hebben
dus weer een nieuw plekje op de vuilnisbelt moeten veroveren.
Toen wij aankwamen kwam er ook net een vuilniswagen aan
gereden. Enkele mannen klampten zich aan deze wagen vast om zo als eerste uit
deze nieuwe lading bruikbare en/of eetbare spullen te halen. Dit gaat dag en
nacht zo door…
Onder leiding van Henk zijn we een klein eindje die wijk
ingelopen. Tussen alle hopen afval stonden vele kleine huisjes waar zo’n 8
mensen in één kamer leven. Indrukwekkend om te zien! Overal blaffende honden,
kleine naakte jongetjes die op een vuil kleedje aan het spelen waren en massa’s
open getrokken vuilniszakken.
Op de terugweg was het een stuk rustiger in de bus……
Weer aangekomen bij ons pension zijn de meeste meteen gaan
douchen.
Intussen zijn meneer Smid en Judith de wijk ingegaan om een
zijkant van een huis dicht te timmeren. Door een brand was het huis niet echt
waterdicht meer. De bewoners waren erg blij dat zij geholpen zijn. Hun zoontje
stond er steeds bij te kijken en heeft de eerste les techniek van meneer de
Boer gekregen. Een plank doorzagen is dan best spannend….
Ter afsluiting: Smid is heel blij met alle goede woorden die
aan hem besteed zijn. Het gaat inderdaad naar omstandigheden heel goed. Het
rammeltje is eruit, tenminste uit de nierstreek. Maar als hij aan het skypen is
met zijn suikerklontje………….
(Voor de ouders, skype is een soort contact via internet. Er
komt een plaatje van je relatie met een ballonnetje voor de communicatie, net
als in de Donald Duck.)
Het eten was weer prima: rijst met een soort cordon bleu
maar dan anders….
We gaan zo met z’n allen nog even naar de Profi om de nodige
inkopen te doen. En dan is ook deze dag alweer voorbij!
Morgen weer verder,
Groeten van ons allen namens Kodde en van Veen.
