Laatste dag

Spannend, dat is het altijd weer wanneer er een groep onze kant op komt. Maar deze keer  was het niet zomaar een groep. Er kwam een groep met 14 tieners en hun leraren, dan heb ik het nog niet eens  gehad over de verantwoording voor deze boys. De ouders die hun kind meegeven naar een vreemd land om een week te gaan werken in een Romawijk. Dat is niet zomaar iets...

Als er een groep komt hoop ik altijd dat er twee dingen gebeuren. Natuurlijk is het fijn als wij er een beetje (of in dit geval een beetje veel) mee worden geholpen. Aan de andere kant hoop ik dat de groep er  wat van leert. In dit geval hoop ik dat de tieners hebben gezien in welke luxe ze leven; dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Maar ik hoop ook dat ze in deze week gezien hebben dat ze een verschil hebben kunnen maken. Dat ze waardevol zijn, deze tieners, elk op hun eigen mooie manier.

Wow, wat kunnen we terugzien op een mooie, bijzondere week. De leerlingen en leraren hebben onze verwachtingen ver overtroffen. Wat was het ontroerend om te zien hoe de vrouw begon te huilen toen ze besefte dat dit huisje echt voor haar en haar man was. En het mannetje dat er niet over uit kon dat ze echt een buitenlamp aan hun huisje hadden. Hij heeft het lichtknopje eerst een aantal keer moeten proberen voor dat het doordrong! Deze mensen gingen van een paardenstal naar een echt huis. Dan heb ik het nog niet gehad over alle veranderingen op het terrein die hebben plaatsgevonden: het hek dat is geplaatst en het tienerhonk dat afgemaakt is. Tussendoor is er ook nog 'even' een kachel geplaatst, twee huizen waterdicht gemaakt en de speeltoestellen voor de kinderen geplaatst. Wat een positieve veranderingen zijn er teweeggebracht voor meerder mensen uit de wijk.

Via deze weg wil ik iedereen ontzettend bedanken. Bedanken voor de financiën waardoor deze projecten zijn geslaagd. Bedankt voor het bidden en het meeleven. 

Dumnezeu sa va vinecuvanteze! (God zegent jou!)

Een hartelijke groet,

Marien Kroon (Directeur stichting Charis)

laatste foto's